Een titel die me nieuwsgierig maakte, zorgde ervoor dat ik dit boek wilde lezen: “De Wereldziel” van Frederic Lenoir. Afgelopen week heb ik het boek opnieuw gelezen en het sprak me minstens zo aan als de eerste keer. De schrijver is tevens filosoof en godsdiensthistoricus en het boek staat vol met levenswijsheden.
‘We drinken allemaal uit dezelfde bron, de bron van leven en liefde’
Het verhaal gaat over zeven wijzen, levend in verschillende werelddelen, met veel kennis over hun eigen religie of filosofie. Zij worden door een innerlijke stem opgeroepen om naar een klooster in Tibet te trekken en ontmoeten elkaar daar. Onder hen is de 13-jarige Natina, dochter van een Nederlandse filosofe, en Tenzin, een jonge Tibetaanse lama. Al pratende ontdekken ze veel overeenkomsten in hun spirituele beleving. Zij constateren dat ze ‘uit dezelfde bron drinken, de bron van leven en liefde’. Daarmee vinden ze dat hun verschillen moeten worden overbrugd om universele wijsheden aan de twee jonge mensen door te geven, die zij weer verder kunnen uitdragen. Ze besluiten te spreken over de “Wereldziel”, een term van de filosofen uit de Griekse Oudheid. Hiermee bedoelen ze de mysterieuze kracht in het universum, die zorgt voor de orde in de wereld.
‘Liefde is de krachtigste energie die er bestaat’
Hoewel ik het katholieke geloof vanuit mijn jeugd heb meegekregen en de kerk mij niet vreemd is, kan ik me helemaal vinden in de term “Wereldziel”. De term maakt geen onderscheid in geloof of beleving, maar creëert in mijn ogen eenheid en harmonie. Ik zie die ongrijpbare allesomvattende kracht in mensen, in de natuur en in alles wat gebeurt. Zoals zo mooi staat beschreven in dit boek: ‘Liefde is een krachtige energie, de krachtigste die er bestaat en die de hele wereld omvat. De liefde is afkomstig van de Wereldziel, de liefde houdt de delen van het Geheel bijeen’. En hoe wonderlijk is het, dat je als mens ook energie uitstraalt en mag doorgeven?
‘De wereld als een spiegel’
Als ik één opmerking uit het boek zou mogen aanhalen, dan is dat waar de wereld wordt vergeleken met een spiegel: je krijgt terug wat je geeft. Ben je gelukkig, dan is de wereld het ook. En ben je angstig, dan is de wereld ook angstig voor je. Je ziet alleen maar je eigen beeld. Dit is voor mij ook onbewust het geval en zorgt dat ik het nieuws ook veelal neig te mijden: door de negatieve berichtgeving ziet de wereld er op zo’n moment vaak ook dreigend en somber uit en dat heeft ook zijn weerslag op mij. Om weer vertrouwen in de schoonheid van het leven en de wereld te krijgen, is het troostend om mijn wereld even klein te maken en te genieten van de eenvoudige dingen van het leven. Dan lijkt de wereld opeens weer mooier.
Al met al een boek waarin ik veel herkenning vind met uitspraken en verhalende levenslessen die richtlijnen kunnen zijn voor een waardevol leven.
